Luwr, Montmartre, Arc de Triomphe.. - czyli paryski zawrót głowy!

Na obecny kształt Paryża składają się wieki historii, wieki przełomowych wydarzeń- nie tylko ważnych dla Francji, ale i świata. Zafascynowana tym miastem-zabytkiem, zapragnęłam poznać jego genezę- jak długo panoszy się tu Łuk Triumfalny? Skąd wziął się Luwr ? A co to za pomysł z tym magicznym Montmartrem?

Pierwsza reakcja- ogromne zaskoczenie. Bo jak miasto, które wydaje się być budowane stopniowo, od wieków … mogło powstać zaledwie w ułamku sekundy, jeżeli spojrzymy na nie przez pryzmat plemienia Paryzjów i ich osady z II wieku p.n.e., która tchnęła życie w ten kawałek ziemi... tak dawno temu? ( dla spragnionych wiedzy- klik)

Nie zamierzam Was jednak raczyć historycznymi opowiastkami – nie taka jest bowiem idea tego bloga, a i szerokiej wiedzy historycznej, szczególnie w tym aspekcie, mój mały móżdżek nie posiada. Musicie jednak wiedzieć, że tym co fascynuje mnie w Paryżu najbardziej jest jego... przerażający perfekcjonizm. I to, że chyba większość wspaniałości, które tu zobaczycie, nie jest dziełem przypadku. Obecny wygląd miasta zawdzięczamy.. przebudowom, które rozpoczęły się.. w XIX wieku! Musicie przyznać - nie jest to zamierzchła historia!

Pisząc „perfekcjonizm” nie mam na myśli tylko starannie, niekiedy wręcz pedantycznie wykończonych architektonicznie murów, kolumn, kościołów, muzeów, zielonych skwerów zachęcająco zapraszających do wstąpienia w swe progi. Paryż ma bowiem niezwykle fascynujący koncentryczny układ przestrzenny z rozchodzącymi się gwieździście bulwarami ( dla ciekawskich - klik) .  Sami zobaczcie:

www.airpano.com autor:Airpano; zdjęcie wykorzystane za zgodą autora.

www.airpano.com autor:Airpano; zdjęcie wykorzystane za zgodą autora.

Jego oś stanowi dolina Sekwany, która dzieli miasto na część prawobrzeżną północną Rive Droite i lewobrzeżną południową Rive Gauche, które są połączone ponad trzydziestoma mostami. I tutaj patriotyczna ciekawostka - układ przestrzenny naszego kochanego Szczecina przypomina ten paryski  (dla niedowiarków - klik). Więcej o Szczecinie kiedyś, po powrocie do Polszy.

Teraz porywam Was na spacer po Paryżu!

Niedzielny poranek, względna regeneracja po podróży i wieczorku zapoznawczym. Ruszamy w drogę! Cel- wcale nie oryginalny. Luwr początkiem naszej wycieczki! Nie musimy zrywać się z łóżek bardzo wcześnie- Wojtek mieszkał bowiem w niemalże samym centrum Paryża, blisko przystanku metra Louvre – Rivoli.

W Paryżu mieści się ponad sto pięćdziesiąt muzeów- ale to właśnie Luwr budzi największe emocje. Chciałabym na przekór móc Wam powiedzieć, że jest przereklamowany – ale niestety, nie mogę! Dlaczego Luwr (poza tym, że jest Luwrem- to mówi samo za siebie) niemalże magnetycznie  przyciąga do siebie tysiące żądnych odchamienia się turystów?

Myślę, że powodów jest kilka. Po pierwsze- to jedno z największych muzeów świata. Nie tylko ogromna powierzchnia, ale też ogromna ilość dzieł sztuki – i to jakich! Nawet najwięksi kulturowi ignoranci podniosą znudzony wzrok na dźwięk nazwy „Mona Lisa”, „Nike z Samotraki”, „Kodeks Hammurabiego” czy „Wenus z Milo”. Ogromne, tematycznie uporządkowane ekspozycje. Starożytny Egipt, Grecja, Rzym, Orient, malarstwo francuskie, włoskie, hiszpańskie, rzeźby, posągi, mumie, „faraony”! Ponad trzysta tysięcy eksponatów. Od samego myślenia może zakręcić się w głowie! :)

Ojojoj, jaka jestem piękna!

Fragmenty greckiego Partenonu

A masz! :)

Poza tym- Luwr sam w sobie jest zabytkiem. To dawny pałac , który przez osiem wieków był siedzibą królów i cesarzy – jeden z największych na świecie. Muszę Wam przyznać, że na mnie robi wrażenie. I te urocze piramidki! Pamiętam, gdy w liceum na zajęciach z francuskiego po raz pierwszy zobaczyłam je na zdjęciu. Już wtedy pomyślałam sobie- fajna rzecz! :)

Na zwiedzanie Luwru musiałyśmy poświęcić kilka godzin – a to wciąż było zbyt mało, aby móc obejść wszystkie trzy skrzydła muzem - Sully, Denon i Richelieu. Właśnie z tego powodu postanowiłam po raz kolejny odwiedzić Luwr i dotrzymać Walczusiowi towarzystwa, nie wymieniając tego punktu wycieczki na inne paryskie muzeum. Możesz łazić po Luwrze dziesiąty raz i wciąż czuć niedosyt, że coś jeszcze pozostało do zobaczenia.

Minusy? Tłumy, tłumy, tłumy.. i jeszcze więcej tłumów. Myślałam, że tym razem uda mi się uniknąć zbzikowanych turystów (a ja przepraszam, kim jestem?:)), ale niestety. Déjà vu! Chmara paparazzich przepychających się, byle tylko jak najlepiej uchwycić uśmiech Mony Lisy. Spokojnie! Raczej za daleko nie ucieknie.

Wnętrze piramidy

A kto to taki? Nike z Samotraki!

Kolejna, ogromna zaleta Luwru- położenie! W centrum historycznym Paryża – między prawym brzegiem Sekwany a ulicą Rivoli oraz ogrodami Tuilerie. Znajdujący się na linii Champs-Élysées, wchodzi w skład osi historycznej Paryża- ciągnącej się od Luwru przez Grande Arche do nowoczesnej dzielnicy La Defense.

Po zwiedzaniu tego kolosa przyszło nam, czekając na Wojtka, odpocząć w ogrodach Tuilerie, w największym i zarazem najstarszym parku publicznym Paryża. Powstałe w XVI wieku, dziś oferują Paryżanom przepiękne, spacerowe alejki, krzesła i ławki rozrzucone po całym parku, wiele cieszących oko rzeźb, fontann, ale też i kolejne dwa muzea- Galerie Nationale i Musée de l'Orangerie, gdzie obejrzeć można słynne lilie Claude Monet'a.

Arc de Triomphe du Carrousel z pięknym rydwanem na szczycie

Ciekawie było zobaczyć ogrody jesienią. Są piękniejsze niż w maju! Złote liście trzymające się uparcie koron drzew, wypełniające już jednak powoli spacerowe alejki. Fantastyczna sprawa. I widok na Ajfelkę, całkiem miły.

Tutaj też tłoczno

Obeliks Ramzesa II na Place de la Concorde - 
mały prezent z Egiptu

Następny cel wędrówki- Kościół Madeleine! Tak bardzo przypominający rzymski Panteon. A tu psikus! To tylko dzieło Napoleona, zapoczątkowane w XIX wieku. Ciekawostka- to tutaj odbył się pogrzeb Mickiewicza i msza żałobna po śmierci Chopina.

Jednak najlepszym punktem dnia był XVIII wieczny Montmartre! 

Zanim jednak dotarliśmy do Montmartre przyszło nam przespacerować się francuską dzielnicą rozpusty- Pigalle. To jedna z najsłynniejszych w świecie "dzielnic czerwonych latarni". Znajduje się tu osławiony teatr Moulin Rouge ("Czerwony Młyn"), gdzie od stu lat można zobaczyć.. erotyczne występy (nie wiem, nie widziałam, wierzę na słowo).

My jednak zamiast do Moulin Rouge, postanowiliśmy wybrać się na cmentarz leżący u stóp wzgórza Montmartre i odnaleźć grób autora „Balladyny”.

Grób Juliusza Słowackiego- Cmentarz Montmartre

Montmartre to wspaniała dzielnica, leżąca na wzgórzu, która jest odrębnym miasteczkiem w centrum Paryża. To dzielnica artystów, dawniej zamieszkiwana przez Chopina, Degasa, Van Gogha, Liszta, Picassa... To miejsce, do którego chciałam szczególnie wrócić. Jedno z moich ulubionych w Paryżu. Kiedyś zobaczę je zimą :).

Widok na Paryż z Montmartre

Bazylika Sacré-Cœur na szczycie wzgórza

Występy na Montmarcie

Następnie wróciliśmy do królestwa Dzwonnika z Notre-Dame, aby tym razem przyjrzeć się katedrze za dnia. Budowa katedry trwała prawie 200 lat. Niesamowite portale, fasady, rzeźby, wieże. Tego dnia zobaczyliśmy jedynie wnętrze katedry – kolejnego udało nam się wjechać na wieżę i stamtąd podziwiać wspaniałą panoramę Paryża.

Wnętrze katedry

Widok na Paryż z Wieży Notre Dame

Poznajecie tę Panią? :) Bazylika Sacré-Cœur i widok na Montmartre z innej perspektywy

Taka modna jestem w Paryżu! Marynara i Natka backpacker!

Wieczór bardzo aktywny- najpierw bardzo dłuuugi spacer wzdłuż brzegu Sekwany, wędrówka Champs-Élysées, najdłuższą, najbardziej znaną i szykowną aleją Paryża.









 

Conciergerie- dawne paryskie więzienie

Spacer brzegiem Sekwany
 

Łuk Triumfalny

Aleje rozchodzące się z każdej strony Łuku

Ukoronowanie wędrówki najwyższym punktem Pól Elizejskich – Łukiem Triumfalnym (Arc de Triomphe) – inspirowanym architekturą starożytnego Rzymu. Inicjatorem budowy był nie kto inny, jak Napoleon. To z tego miejsca odchodzi promieniście 12 długich, gwieździstych Alei. 

Niesamowity widok na miasto- jeżeli będziecie w tym miejscu, koniecznie wejdźcie do środka, aby móc podziwiać panoramę Paryża ze szczytu Łuku. Naprawdę warto!

Eiffla widziana z Łuku

Nie wiem, ile kilometrów przeszliśmy tamtego dnia. Mimo, że nogi bolały bardzo, postanowiliśmy nie iść na łatwiznę i przespacerować się jeszcze raz Polami Elizejskimi. Tak naprawdę to chcieliśmy wpaść na kawę (albo coś mocniejszego) do François'a Hollande'a , ale pan pilnujący wrót Pałacu Elizejskiego jakoś nie chciał uwierzyć, że mamy umówioną audiencję :).

Ale się świecę! - Brama do Pałacu Elizejskiego

Dzień aktywny, intensywny. Wieczór- również bardzo udany. Dużo zawdzięczamy Wojtkowi- gdyby nie jego przewodnikowanie, straciłybyśmy dużo czasu na błądzenie i szukanie właściwej drogi. Wojtek- człowiek ogromnej cierpliwości! Musiał przez kilka godzin znosić nasze szczebiotanie, śmiechy i głupie żarty – cóż jednak mogę poradzić, że po kilku godzinach spędzonych w jego towarzystwie, czułam się tak swobodnie, jakbym rozmawiała ze starszym bratem? :)

P.S - Mam nadzieję, że nie jesteście znudzeni Paryżem, bo jeszcze pomęczę Was nim  kilka razy!:).