Spełniając marzenie o Prowansji- Marsylia, część I.

http://tnij.at/zrodlo

Dźwigająca na swoich plecach ponad 2600 letnią historię, Marsylia jest miastem niezwykłym. Chyba każdy z Was chociaż raz w życiu o niej słyszał („Marsylianka”?). Położona w południowej Francji jest drugim co do wielkości miastem w kraju. Usytuowana na skrzyżowaniu europejskich szlaków, stolica regionu Prowansja-Alpy-Lazurowe Wybrzeże, każdego roku przyciąga miliony turystów. Swoje znaczenie zawdzięcza wspaniałemu portowi. Jej położenie sprawia, że to właśnie tutaj możecie poczuć się mało francusko, a niesamowicie orientalnie- spotkacie tutaj ludzi o różnych rasach, narodowościach i religiach. Od południa i zachodu miasto oblewają wody Morza Śródziemnego.

W pobliżu znajdują się przepiękne, górskie masywy, a także wybrzeże Riwiery Francuskiej. 

Jak wobec tych wszystkich wspaniałości, moje stópki miały tu nie zawitać?

Pamiętam, że gdy przyjechałyśmy do Bordeaux po raz pierwszy i zaczęłyśmy planować nasze „traski”, Marsylia na mapie wydawała mi się być ... blisko (jak chyba wszystkie miasta we Francji- no, może poza wschodnią granicą). Ale to jednak .. 645 kilometrów od Bordeaux!

Na jakiś czas porzuciłyśmy więc marzenie o Marseille i zajęłyśmy się tym, co mieliście już okazję przeczytać i pooglądać. Pomysł jednak wrócił - jak to często z nami bywa - dość spontanicznie. Z San Sebastian i Biarritz wróciłyśmy w niedzielę, a we wtorek pomyślałyśmy, że ostatni raz będziemy miały wolne piątkowe popołudnie, które od przyszłego tygodnia miały wypełniać nam TD (Travaux dirigés - coś na kształt naszych ćwiczeń na uczelni- niech to licho, ale jakieś trzy tygodnie zajęło mi rozszyfrowanie tego skrótu!). Dlaczego by więc nie zaryzykować i nie skoczyć do Marsylii, chociażby po mydło? (Nie, żeby Bordeaux cierpiało na deficyt mydła- ale to nie to samo, co słynne marsylskie mydło! klik). Mimo że mydła z Marsylii nie przywiozłyśmy, to przeżyłyśmy ją tak intensywnie, że raczej łatwo o niej nie zapomnimy. Ale zacznijmy od początku!

W piątek rano skoczyłyśmy na zajęcia z francuskiego, później na obiad ( = dużo sił na stopika) i w drogę!

I tutaj zaczęły się pierwsze komplikacje. Na wyjazdówkę w stronę Tuluzy (Tuluza-Montpellier-Marsylia- taki był plan trasy) trafiłyśmy około … 13:30. Zauważcie, że przy tylu kilometrach do pokonania z założeniem, że chciałyśmy dotrzeć do miasta przed zmrokiem (czyli przed godziną dwudziestą- perspektywa łapania stopa po ciemku jakoś nas nie kręciła) – wizja wydawała się być dość.. optymistyczną, nawet jak na moją naiwną głowę. 

To jednak stop, a nie prywatny samochód  - i 645 kilometrów do przemierzenia. Zabawne, że wpadłyśmy na to dopiero gdy szukałyśmy wylotówki na Tuluzę (co z tego, że jechałyśmy już z tego miejsca do Carcassonne- trip bez zgubienia się tuż po wyjściu z akademika, tripem straconym!). Wędrując w stronę wylotówki, już wiedziałam, że: a) będzie ciężko i to co robię jest po prostu.. głupie ; b) wrócimy  grzecznie do akademika i tak skończy się nasza przygoda z Marsylią - spędzimy leniwy weekend w Bordeaux, a ja zaś będę marudzić Natalii, jaka to jestem nieszczęśliwa, że nigdzie nie pojechałyśmy.

Z dwojga złego- wolałam to pierwsze, ale mój głos rozsądku- Walczuś (chwała jej za to!), uświadomiła mi, że jeśli nie złapiemy stopa po upływie dziesięciu minut, to wracamy do Villagu. I voilà! Nie minęło pięć minut, a zatrzymało się luksusowe autko, z eleganckim Francuzem na pokładzie, który jechał wprost do.. Tuluzy. Stop marzenie ! Nie zastanawiając się już dłużej, wsiadłyśmy do środka i kolejne dwie godziny (muszę przyznać, zawrotnej prędkości) minęły nam w towarzystwie nie jak początkowo myślałam – wyrachowanego bogacza, ale sympatycznego faceta, rodowitego.. Marsylczyka. Czyli nie dość, że trafił nam się całkiem dobry transport, to jeszcze przewodnik, który doradził nam, na co warto zwrócić uwagę przy zwiedzaniu miasta. Czyżby szczęście znowu się do nas uśmiechało?

Kierowca wysadził nas tuż przed Tuluzą, na kolejnego czekałyśmy około dziesięciu minut. Do Narbonne zabrał nas fantastyczny muzyk, pan w średnim wieku pochodzący z Chile, mieszkający we Francji na stałe od kilkunastu lat. Facet- chodząca muzyka, grający na wielu instrumentach i śpiewający-przyznam, całkiem nieźle, okazał się być jednym z sympatyczniejszych ludzi, którzy pomógł nam przybliżyć się do celu. To podczas tej podróży udało mi się jeszcze raz zobaczyć Carcassonne- przez szybę samochodu, ale wrażenie było prawie takie same jak wtedy, gdy po raz pierwszy stałam pod jego murami!:)

Wysiadłyśmy w Narbonne i straciłyśmy tutaj cenną godzinę... na nic. Jak to się stało? Nie pytajcie. To przez naszą głupotę, niestety. Ale mamy czas! 256 kilometrów do Marsylii, godzina 17:15...

Stop. 

Udało się! Do Montpellier zabrała nas młoda Francuzka i wysadziła w całkiem dobrym miejscu, tylko że... Było już po dziewiętnastej, zaczęło robić się ciemno, chłodno, a do celu pozostało jeszcze około.. 170 kilometrów. Przyznam, że gdy widziałam kładące się do snu słońce, poczułam ukłucie lekkiego zaniepokojenia. 

Najwidoczniej zaniepokojenie poczuł też na oko trzydziestopięcioletni Francuz, który z ojcowską troską podwiózł nas spory kawałek co chwilę powtarzając, żebyśmy były ostrożne i wykonując telefony do znajomych, by zapytać o najlepsze miejsce, w którym powinien nas wysadzić. Ciemno, zimno- czekamy na cud. Czy jest nim samochód wypełniony krzykliwymi facetami? Raczej nie. Czekamy więc dalej. Powściągliwość się opłaca- cud nadszedł- w kierunku Marsylii wędrowałyśmy z Camille i Alice, które tak się zaangażowały w naszą historię, że zaprosiły nas na imprezę ze swoimi znajomymi i rodziną, gdzie spędziłyśmy kolejne pół nocy, czekając na Michael'a- naszego hosta z Marsylii. Zawsze będę pod wrażeniem uprzejmości, która mnie tu spotkała. Alice i Camille okazały się być szalonymi, niezwykle sympatycznymi dziewczynami, a ich znajomi- bardzo otwarci na niespodziewanych gości! To tutaj zasmakowałyśmy Pastis - alkoholowy przysmak tego regionu, który jednak mi nie przypadł do gustu.

Po kilku godzinach pożegnałyśmy się z naszymi gospodarzami, aby spotkać się z Michaelem. Michael- miły, młody facet, jednak zupełnie inny, niż ten. którego sobie wyobrażałyśmy mając przed oczami profil z couchserfingu i wcześniejszą wymianę wiadomości. Z racji tego, że gdy się spotkaliśmy, było już bardzo późno, po przyjeździe do Marsylii nie rozmawialiśmy zbyt długo- cała nasza trójka była bowiem zmęczona – my po ciężkim dniu i podróży, a Michael po pracy i imprezie. Jednak od razu zauważyłam, że jest to typ raczej spokojnego faceta- jednocześnie serdecznego i ujmującego swoją prostodusznością . Czułam, że to będzie dobry weekend.

Pierwszy dzień w Marsylii – na celowniku: Vieux Port! Gdy rano wylądowałyśmy w centrum Marsylii, pomyślałam sobie: ot, takie sobie, zwykłe, duże miasto! Ale gdy znalazłyśmy się w porcie, przestałam dziwić się dlaczego Marsylia uważana jest powszechnie za wrota Morza Śródziemnego. Historia Starego Portu jest rzeczywiście bardzo … stara! :) 

Port liczy sobie 2600 lat. Dziś jest przede wszystkim przystanią dla kutrów rybackich. To tutaj, wokół portu, kumuluje się życie turystyczne i kulturalne Marsylii. Wędrując wokół portu, możecie zobaczyć wszystkie najważniejsze zabytki tego miasta. Jest on najlepszym punktem wyjściowym do zwiedzania. Niezwykle barwna i interesująca jest również stara dzielnica portowa, pełna tawern i barów serwujących lokalne morskie przysmaki ( dla „smakoszy” znajdzie się tu także MacDonald- i to nie jeden!) 

Ze starego portu można również popłynąć promem na wyspę If, najmniejszą wyspę archipelagu Frioul, oddaloną od niego o 3,5 kilometra- z tej opcji skorzystałyśmy i odkrywanie Marsylii zaczęłyśmy chyba od jej najlepszej strony- od podziwiania imponującego Lazurowego Wybrzeża.

Nasz morski "stop" z kapitanem, który nie wie, gdzie leży Bordeaux!

Główną atrakcją Wyspy jest szesnastowieczny zamek Château d’If. Zamek przez długie lata pełnił funkcję niedostępnego więzienia, rozsławionego przez powieść "Hrabia Monte Christo" A. Dumasa. Więzienie służyło głównie więźniom politycznym i religijnym.

 

Wrażenia ze zwiedzania- bardzo dobre! W zamku spotkałyśmy kilka sympatycznych Polek z Erasmusa z Montpellier- nawet nie mogę stęsknić się za Polską, bo Polaków można spotkać dosłownie wszędzie! :)

 Zamek zaś sam w sobie bardzo urzekający, a widoki z twierdzy-niesamowite. Sami zobaczcie.

Gdy wróciłyśmy do Portu ( pomyliłyśmy statki- wróciłyśmy konkurencyjnym przewoźnikiem, który robił dłuższą trasę- czyli darmowy stopik - dlaczego nie?!), mając około godziny do spotkania z Michaelem, z którym miałyśmy spędzić popołudnie, postanowiłyśmy wybrać się do opactwa Saint Victor, które okazało się być ciężką, według mnie- dość mroczną budowlą, jednak ze wspaniałym widokiem na miasto. 

Kiedy nacieszyłyśmy się pierwszym spotkaniem z Marsylią, a Walczuś zrobił mi pierwsze we Francji, udane skaczące zdjęcie (to, które widzieliście z Arcachon nie bardzo chyba można uznać za skaczące:)), wróciłyśmy do centrum portu, gdzie czekał na nas Michael, z którym miałyśmy wyruszyć na dalsze odkrywanie Marsylii. 

O tym jednak opowiem Wam w następnym poście- z uwagi na to, że jest już po drugiej, a ja muszę wstać o szóstej- rozsądnie byłoby położyć się spać, chociaż na chwilę. Jak zwykle – wszystko na ostatnią chwilę - chciałam jednak choć trochę dotrzymać obietnicy i opowiedzieć Wam przed wyjazdem co nieco o Marsylii . 

Do pokonania mamy prawie 600 kilometrów. Trzymajcie kciuki, aby Paryż przywitał nas tak szybko, jak to tylko jest możliwe. Wracamy w następny poniedziałek.